เรียงความ”พ่อของฉัน”

สมัยประถม วิชาภาษาไทย คงจะหนีไม่พ้นการเขียนเรียงความ
“แม่ของฉัน” “พ่อของฉัน” “ครอบครัวของฉัน” “อาชีพที่ฉันใฝ่ฝัน”ฯลฯ
แต่วันนี้มันคงไม่ใช่เรียงความ คงจะเป็นการแชร์ความรู้สึกกันมากกว่า ….

พ่อของฉัน ผู้ชายแปลกหน้าคนแรกที่ฉันได้เจอ และเค้าก้อรู้จักกับคนที่อุ้มท้องฉันมา 9 เดือน
ฉันได้เจอเค้าครั้งแรกตอนผู้หญิงชุดขาวใส่หมวก อุ้มฉันไปกินนมของผู้หญิง
ที่เค้าแทนตัวเองว่า”แม่” มันช่างอร่อยซะจริงๆ
บัดนั้นเองฉันก้อได้เจอชายแปลกหน้าคนนั้นที่ฉันเคยได้ยินแต่เสียงของเค้า
ตอนอยู่ในท้องแม่ เค้าพูดอะไรตั้งมากมาย แต่ตอนนั้นยังจับใจความอะไรไม่ได้ทั้งนั้น
แต่ก้อมีความสุขดีกับการได้นอนคุดคู้ตัวงอ ฟังคนข้างนอกเค้าสื่อสารมา …

บัดนี้ฉันได้เห็นตัวจริงๆของเค้าแล้ว วันที่ฉันรอมา 9 เดือนก้อมาถึง วันที่ 19 กันยายน….
เค้าจ้องมองฉัน เค้ายิ้มอย่างมีความสุข “ลูกสาวพ่อ” …”พ่อเหรอ”..เค้าคือพ่อ
เค้าก้อเรียกแทนตัวฉันว่า”หญิง” แต่โตขึ้นก้อเรียก “ลูกสาว” …
คงสงสัยว่าเราหน้าคล้ายใคร (เหมือนพ่อนั่นแหละ) เกิดมาผิวขาว หัวไม่มีผมเลย …
และแล้วฉันก้อได้เจอกับเด็กผู้ชายคนนึง อายุเยอะกว่าฉันสัก 2 ปี ไม่ซนเหมือนเด็กผู้ชายทั่วไป …
(ถ้าเกิดในสมัยนี้คงคิดว่าเนื้อคู่ 55) เค้าเรียกฉันว่า”น้อง”
แสดงว่าตอนนี้ฉันมี”พ่อ แม่ พี่ชาย” ว้าว…

เกิดมาในครอบครัวที่อบอุ่น แต่พอโตได้สักไม่กี่ขวบก้อต้องอยู่กับพ่อแก่แม่แก่(ตากับยาย)
เพราะพ่อกับแม่ต้องไปทำงานตอนกลางวัน พ่อแกก้อสุขุม เรียบร้อย พูดน้อย
แม่แก่โผงผาง ดุอย่าบอกใครเชียว จำได้ว่าตีเจ้าหงิญด้วย วิ่งรอบบ้านเลย 55+
สงสัยปัจจุบันได้นิสัยแม่แก่มา ส่วนพี่ชายก้อได้นิสัยพ่อแกมา เค้าแบ่งเลี้ยงกันคนละคน
พ่อ …ตอนนี้อายุก้อ 50 กว่าๆแล้ว อยู่บ้านพ่อจะใส่แค่ผ้าขาวม้าผืนเดียว เสื้อไม่ใส่
พ่อหล่อในสายตาลูกสาวคนนี้เสมอ พ่อเป็นลูกคนสุดท้องของปู่กับย่า (9คน)
พ่อมีอาชีพทำนา สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ

พ่อเหนื่อย พ่อยอมทำทุกๆอย่าง(ที่ดีและสุจริต) เพื่อให้เรามีความสุข
และที่สำคัญคือ เพื่อให้เราได้เรียนหนังสือ จะได้มีวิชาความรู้ติดตัว ไม่ต้องเหนื่อยเหมือนท่าน
ท่านจบแค่ป.4 แต่ระดับการศึกษาก็ไม่สามารถวัดความรู้ของคนคนนั้นได้
(ความรู้ท่วมหัวเอาตัวไม่รอด ก้อมีเยอะแยะ) การศึกษาของพ่อแม้จะน้อย
แต่เราก้อไม่เคยดูถูกความรู้หรือคำสอนของท่าน การที่จะเลี้ยงลูกมาให้เติบโต
ใครๆก้อเลี้ยงได้ ให้กิน ดูแลรักษา แต่การที่จะทำให้ลูกเป็นคนดีนั้นยาก
ยิ่งเด็กในสมัยนี้ ด้วยสภาพแวดล้อมต่างๆ …ไม่ได้จะบอกว่าเราเป็นคนดี
แต่ลูกทั้งสองคนก้อไม่เคยต้องทำให้พ่อแม่ผิดหวัง …

พี่ชายตอนนี้จบป.ตรี มีงานทำ ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่
ส่วนเจ้าหงิญตอนนี้ก้อกำลังศึกษาป.ตรี (ตอนประถมที่ 1 ตลอดถึงแม้จะเป็นโรงเรียนวัดก้อเถอะ)
การทำให้ท่านมีความสุข ไม่เถลไถล ทำตัวให้ท่านภูมิใจ ทำให้ท่านยิ้มได้…
(แปลกมั้ยที่พ่อแม่ไม่ใช่คนขี้โม้ …แต่ญาติๆคนอื่นที่มีลูกรุ่นราวคราวเดียวกัน
จะมาพูดทับถมยกตัวลูกเค้าเสมอ …คงประมาณว่ามีดีแล้วไม่โอ้อวด…
เราก้ออืมๆๆๆไปแล้วจะคอยดูว่าจะไปได้สักกี่น้ำ(อันนี้เจ้าหงิญคิดนะเพราะแม่จะเอามาเล่าให้เราฟัง))

พ่อกับเจ้าหงิญสนิทกันมาก หยอกล้อ พูดจาไปทางเดียวกัน (เข้าขากันดี 55)
กอดคอ แกล้งจั๊กจี้ (นม) พ่อ เมื่อก่อนก้อถอนหงอกคืองานประจำ
แต่ตอนนี้ไม่แล้วเพราะพ่อปลงแล้ว ทำกับข้าว…พ่อชมว่าอร่อย..
(ไม่ได้แกล้งนะ แม่ก้อชม)(บางครั้งมันก้อมีฟลุ๊กกันบ้าง)

เวลางอนแม่มาพ่อก้อจะมาคุยด้วย “ลูกสาวพ่อเป็นไหรหล่าวลูก”(แหลงใต้นะ)
ไม่ใช่โอ๋ลูกนะ แต่โกรธแม่ นั่งร้องคนเดียว พ่อก้อจะมาง้อ
เราก้อยิ้มทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่ทุกที 55

ที่บ้านไม่เคยตามใจลูก ไม่ใช่อยากได้อะไรแล้วจะต้องได้…เราต้องเก็บตังค์ซื้อเอง แหๆ
แปลกจังที่วันพ่อไม่เคยซื้ออะไรให้พ่อเลย แต่วันแม่นี่ตลอด
ดอกมะลิบ้างละ ผ้าลูกไม้บ้างล่ะ การ์ด แต่พ่ออ่ะยัง
ปีนี้จะเขียนการ์ดส่งเป็นจดหมายกลับบ้านดีกว่า …
สงสัยต้องเขียนตัวโตๆ เพราะพ่อมองไม่ค่อยเห็นตัวเล็กๆ …………

ยังไงทุกๆวันก้อเป็นวันครอบครัว เป็นวันที่ทำให้เรามีความสุขได้เสมอ
รักพ่อกับแม่เสมอนะ …ลูกมาอยู่ไกลหูไกลตา
ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้บ่นละสิ !!!
ลูกไม่เหลวไหลหรอกน๊า จะตั้งใจเรียน
เด๋วอีกปีกว่าๆก้อจบแล้ว …เด๋วก้อจะมีคนให้ตังค์รายเดือน 2 เด้งเลย (พี่กับเจ้าหงิญ)
ขอให้พ่อกับแม่สุขภาพแข็งแรง อยู่กับลูกไปนานแสนนาน……….